Nog meer lopen:))

Dus werd het Salkantay!!
In Cusco zijn een paar opties om bij Machu Picchu te komen, waarvan de Inka Trail de bekendste is. Hier geldt echter een wachtlijst van 6 maanden voor, dus dat werd hem niet (aangezien we een beetje flexibel wilden blijven). Met de Salkantay ga je niet echt langs de oude Inka ruïnes maar wel door afgelegen valleien en kom je uiteindelijk ook in Machu Picchu uit. 

Vanuit Cusco moet je eerst een paar uurtjes rijden, dus moesten we vroeg op, om 3.30 uur in de nacht. Het vertrek was een beetje chaotisch maar uiteindelijk hadden we 2 plekken in de bus bemachtigd. Na een lang stuk sloegen we een bergweggetje in en kwamen we een half uur later aan bij het echte vertrekpunt op 2800 meter. Eerst ontbeten we oa met coca-thee, die helpt tegen de hoogte. We bleken in een internationaal gezelschap te zitten: engeland, tsjechië, ierland, argentinië, chili, uruguay, colombia en brazilië. Met 2 gidsen gingen we op pad. We liepen eigenlijk heel de dag een onverharde weg af, met een aantal shortcuts. Het begin was warm en wij lipen nog af en toe langs huisjes, maar na verloop van tijd veranderde het klimaat. De groene valleien maakten plaats voor kale bergen met besneeuwde toppen. Na 11 uur lopen kwamen we aan op de campsite op 3800 meter. Wij passeerden nog de 5 sterren lodge met jaccuzzi, zwembad, etc maar moesten settelen voor koepeltentjes die netjes opgesteld stonden in een grotere tent. Het werd 's nachts -5, maar de slaapzakken en 4 lagen kleding waren warm zat! In de ochtend kregen we een heusse roomservice in de vorm van coca-thee op bed!:) Dag 2 beloofde de zwaarste te worden, omdat we een pas van 4600 meter over moesten. Je kon eventueel ook met een paard omhoog, maar we besloten te bikkelen en toch echt alles te lopen! De weg omhoog bleek voor ons goed te doen, we hadden geen last van de hoogte en waren inmiddels al wat gewend (na Cotopaxi en Colca Canyon). Het was werkelijk een fantastische hike omhoog, tussen 2 hoge bergen van boven de 6000 meter. Je bent echt in de middle of nowhere. We stonden als eerste boven en voor ons lag een afdaling van bijna 2000 meter. Nog eens 6 uur lopen bleek de grootste uitdaging. Ania had een blaar op haar kleine teen, die inmiddels gepromoveerd was tot de grootste teen! Ook haar volleybal-knieën speelden op, waardoor de afdaling haar veel pijn deed. Rustig aan liepen we door en kwamen net voor het donker aan. We zaten inmiddels in een cloudforrest en de omgeving was fenomenaal! Het was er stukken warmer, dus we hoefden nog maar 2 lagen thermos aan in de nacht. De volgende dag liepen we verder naar beneden langs een rivier door de jungle. Na 6 uur lopen kwamen we bij een dorpje uit waar we gingen eten. In de middag kregen we de beloning voor de zware tocht in de vorm van hot springs. Lekker een paar uur chillen in super warm water! De avond eindigde met een disco op de camping. Rond een kampvuur dansten we op alcohol en de zuid-amerikaanse-muziek. Iedereen had veel lol en een kater de volgende dag. Op dag 4 kregen we de keuze om 6 uur of 3 uur te lopen (de extra 3 uur lopen was een saai stuk over een stoffige busweg). Iedereen koos voor het de makkelijke optie en we lachten ons rot als we in ons overvol busje allerlei groepen passeerden die wel zijn gaan lopen! YMCA vol uit de speakers, en schreeuwen maar;)  De drie uur liepen we door het Nationale Park langs een treinspoor om Machu Picchu heen. Dat lag hoog boven ons en we konden alleen  de lagere terassen en een enkel gebouw zien. We kwamen aan in Aguas Calientes, een stadje dat onderaan Machu Picchu ligt. Dat stadje is alleen te bereiken per trein en bestaat voornamelijk uit hostels en restaurants. Na veel moeite kregen we eindelijk een warme douche en sliepen we weer op een bed! :) Om 4:15 moesten we al weer op voor de beklimming van Machu Picchu. De poort gaat dagelijks om iets voor 6 open en wij wilden graag de zon zien opkomen boven. De klim was zwaar, 400 meter omhoog met inka-trappen, in het donker. Echter, we waren ruim op tijd boven. Dan gaat de poort open en tot die tijd heb je nog niets van machu picchu kunnen zien. 50 meter verderop na een lichte bocht, ligt het daar ineens! Het is onbeschrijvelijk mooi, de wow's vliegen je om de oren. Iedereen wil gelijk geportreteert worden,  niet wetende dat verderop nog mooiere panorama's liggen. De setting is echt spectaculair, Machu Picchu ligt gedrappeerd op een bergkam hoog boven het dal. Het is ongeloofelijk dat ze hier zo een stad gebouwd hebben. De theorieën verschilen over het hoe en waarom, maar het is gewoon een magische plek. We hebben geluk, want de zon komt op en blijft de hele dag schijnen. We blijven lang kijken en lopen nog een stukje van inkatrail de andere kant op. We maken heel veel foto's want machu picchu is echt fotogeniek. In de middag besluiten we terug naar het dal te gaan. Ania gaat met de bus en ik ren de trappen af. Met heel de groep sluiten we af in een restaurant. Een treinrit en busrit later komen we Om 1.00 uur in de nacht in Cusco aan. De wekker staat al weer om 7 uur, omdat we verder gaan richting Bolivia (waar we inmiddels zijn, maar lopen achter met het in dit geval plaatsen van de verslagen;))

Bessas,
Mark en Ania