Respect the mountains!

Hallo ons lieve kikkerlandje,

Inmiddels hebben wij Ecuador verlaten en zitten we aan een ontbijtje in Lima, Peru. Ecuador zit echter voor de komende dagen nog diep in ons geworteld:)
Immers, nadat we een paar dagen door wat zuidelijker deel van Ecuador hebben gereisd (Cuenca en Banos) en daar van alles hebben gezien en gedaan, hebben we besloten om naar Latacunga af te reizen om te kijken wat er allemaal mogelijk is rondom de Cotopaxi. De twee-daagse tocht naar de top leek ons iets te hoog gegrepen, want Cotopaxi, hoe perfect gevormd hij ook is, is de hoogste actieve vulkaan ter wereld met 5897 m. En hij ziet er percies zo uit, als een vulkaan eruit "hoort" te zien, zoals wij allemaal bij aardrijkskunde hebben geleerd:) 
We wilden daarom kijken wat voor hikes er allemaal waren, die ons iets dichterbij deze kolos zouden brengen. In onze hostel konden wij de tours bekijken en reserveren. Maar stiekum bleef de tweedaagse tocht naar de top wel kriebelen. Zeker nadat we een Nederlandse jongen in de hostal hadden gesproken (hallo Wim) die de top net daarvoor met alle gemak van de wereld heeft gehaald (maakt niet uit dat hij mega fit en geacclimatiseerd was en van Alaska naar Patagonie aan het fietsen was, en alle grote toppen die hij tegen kwam beklom). Wij dachten, wat hij kan, kunnen wij ook, haha.
Dus reserveerden we vol moed en twijfel de tweedaagse tocht naar de top van Cotopaxi.
Volgende dag rond een uur of 10 kwam onze gids, Luis, ons ophalen. Nadat we alle equipment bij elkaar hebben gezocht in de kelder van onze hostel (dikke jassen, harnassen, thermo's, handschoenen, dikke wanten, slaapzakken, rugzakken, hoofdlampjes, steigijzers, mutsen (2 pp), speciale plastic schoenen, pikhouwelen, etc) gingen we met hem op pad.
Luis had al een plan voor een express-acclimatiesatie bedacht (dat is wel nodig wanneer je uit NL komt en nooit klimt) dus het zou helemaaaaaal goed komen;) Onze eerste stop was op 3500 m, we gingen lekker een uurtje lunchen. We waren best zenuwachtig, omdat we nog nooit zo hoog geweest waren, laat staan gehiked! De tweede stop was op 4500 meter op een parkeerplaats. Vanuit daar (de laatste plek waar je met een auto kunt komen) moesten we, wederom om aan de hoogte te wennen, 300 m met al onze spullen (2 rugzakken pp) omhoog lopen naar de refuge, een berghut. Dat was al best wel zwaar, maar we voelden ons nog steeds goed en begonnen hoop te krijgen:) eenmaal aangekomen ging Luis voor ons koken en wij mochten naar boven naar één van de slaapzalen om onze spullen uit te pakken en klaar te leggen. Daar waren we dan, ver weg van alles en iedereen, hoog op de grootste actieve vulkaan ter wereld in een hut zonder verwarming!:) en ZENUWACHTIG!!!:)
Zodra we weer beneden kwamen ging Luis ons met van alles en nog wat voeren (soep, popcorn, pasta) zodat we veel energie zouden hebben. Maar bovenal moesten we veel drinken, om de hoogteziekte zoveel mogelijk proberen te voorkomen: "hydration, hydration, hydration!!!"
Rond een uur of 18.30 moesten we gaan (proberen te) slapen, want om 0.00 uur zou onze tocht beginnen! SPANNEND!!!
Van slaap kwam er maar weinig. Bedjes waren gezien de omstandigheden nog best oke, maar we hadden het k-k-k-k-koud, wij vonden het megaspannend en het was toch nog best een rare tijd om naar bed te gaan. Daarnaast dacht ik (Ania) steeds dat ik de vulkaar hoorde pruttelen en dat er een eruptie ging komen! (wat in de afgelopen 200 jaar al 3 keer is gebeurd). Ik droomde zelfs van Pompei, haha!
Om 23.00 uur gingen we maar opstaan. Van Luis moesten we wat yoghurt met cruesli eten, maar alleen al gedachte daaraan... Wij voelden nu namelijk voor het eerst de symptomen van de hoogte: snelle hartkloppingen, duizeligheid en hoofdpijn. Echter een aspierintje en adrenaline deden wonderen! Al snel stonden we klaar en kon onze mega toch naar boven beginnen. Eerste 100 m omhoog liepen we door het diepe zand, maar dat ging al snel over in sneeuw en moesten we onze steigijzers aan. Daarna begon de gletsjer en werden we ook nog gezekerd met touwen.
Wij hadden voor de reis wat plaatjes van de route geinspecteerd en wisten dar er zowel steile als wat vlakkere stukken in onze tocht zaten. Nou, die laatste hebben we ook echt alleen gezien op plaatjes... In werkelijkheid zijn er geen minder steile stukken, je gaat alleen maar de hele tijd omhoog! Er was steil, steiler en steilst!! En zwaaaaaaaaaaarrrrrrrr...
Uren lang in het donker, stap na stap, omhoog en nog meer omhoog... Maar we gingen door. De hoogte maakte zich duidelijk kenbaar in onze mega zware en lome spieren, vermoeidheid en gebrek aan energie. Het was echt zo ontzettend moeilijk om steeds maar weer door te gaan. Er kwam een moment dat we meer op karakter naar boven liepen, dan op kracht (want die was op...). Voet voor voet, langzaam omhoog en vaak, maar dan ook echt vaak, stoppen!
Rond een uur of 7.00 begonnen we aan het laatste stuk, de laatste 250 m. We konden de top en de krater nog niet echt zien, maar het kon niet meer erg ver zijn (dachten we). Wij praatten elkaar steeds moed in en gingen door, erg langzaam, maar wel vooruit. Op een gegevens moment konden we eindelijk de top zien en die was... nog zo ver weg!!!!! Luis moedigde ons aan door te zeggen dat we er bijna waren, maar dat "bijna" bleek nog 2 uur lopen te zijn. Wij stonden op +/- 5750 meter hoog en keken elkaar aan... Ons doel was al lang behaald en we hebben onze verwachtingen en onszelf overtroffen. Wij waren zo moe dat we steeds tijdens het lopen stuikelden en bijna omvielen. Ik heb het in mijn leven nog nooit meegemaakt dat ik wakker gehouden moest worden als ik even gingen zitten om op adem te komen. Wij wisten niet eens waar we de energie vandaan moesten halen om weer beneden te komen. Maar die top was er, was recht voor ons!  Wat een duivels dilemma!
Wij besloten uiteindelijk het verstandige te doen en terug te gaan. Onze gids vertelde ons dat het ook slim was, omdat je op tijd weer beneden moet zijn, voordat de zon vol op de sneeuw staat en het glad wordt.
De weg naar beneden was ook zwaar (wat een aanslag op de bovenbenen en knieën), maar aanzienlijk korter dan de heenweg = 2 uur. Wij moesten nog steeds vaak stoppen om even te rusten, maar dat was daar geen straf! Nu het licht was, konden we namelijk pas zien, wat voor een prachtige route omhoog we hadden gelopen. De Cotopaxi-gletsjer is bijzonder mooi. Wat een vormen!!! Zo gaaf:) we waren erg moe, maar genoten volop van al het moois en van de ochtend zon! 2 uur later stonden we weer in refuge, nat van het zweet en sneeuw, zo moe als nooit ervoor, maar tevreden en trots! Ook al hebben we de top niet gehaald, we hebben het geprobeerd en ALLES gegeven en zijn erg ver gekomen, verder dan we oorspronkelijk hadden gedacht!:) na een dikke high-five, hadden we weer onze spullen in de refuge gepakt en konden we weer terug naar de auto (weer die verrekte 300 meter met al ons bagage naar de parkeerplaats...).

Nu zitten we in Lima in Peru, maar door onze zere spieren voelen we Ecuador en de kolos van Cotopaxi nog steeds. Wat een respect hebben wij gekregen voor deze vulkaan:) 
Gelukkig kunnen wij hier in Lima lekker rustig aan doen en van de stad genieten, het is hier heel plat, geen hellingen!:)))) 

Wij hopen dat het met jullie ook goed gaat en dat de zomer Nederland niet over slaat dit jaar... 

Werk se nog allemaal;)

Kus Mark en Ania